Ród hrabiów Dunin Borkowski, z łabędziem w herbie i hasłem „Omnia ad honorem” („Wszystko dla honoru”), należy do najstarszych w Polsce. Znany był już za czasów pierwszej polskiej dynastii królewskiej Piastów. Według Niesieckiego, jednego z najbardziej autorytatywnych polskich genealogów, założyciel Duninów Piotr pochodził z Danii i był w prostej linii wnuk króla Danii Eryka (1075-1103). W 1124 r. Polski król Bolesław Kryzwoust nadał Piotrowi Duninowi dobra „Skryznno”.

Później Duninowie przenieśli się na ziemie Borkowice pod Sandomierzem, gdzie przyjęli podwójne nazwisko Dunin Borkowski. Piotr Dunin podpisywał się „przychodzi” / „hrabia”, chociaż tytuł hrabiego nie był jeszcze znany w Polsce w XII wieku. W 1104 r. Poślubił Marię Światopelkę, córkę wielkiego księcia kijowskiego (wówczas należącą do wielkiej Polski).

15 marca 1547 r. Cesarz Ferdynand I nadał Duninowi Borkowskiemu tytuł hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego. 12 października 1918 r. Tytuł hrabiego został ponownie uznany przez austriackiego cesarza Karola I.

Istnieją trzy główne linie rodu, potomkowie przodka, moja jest pierwszą i można ją podsumować następująco: Henryk Jakob Dunin Borkowski (1798-1847) żeni się z Julianną Koritowską i ma syna Miecisława Ignacego (1833-1919), który żeni się z Marią, hrabiną Wodzicką. Mają czworo dzieci: 1) Kazimierę Florentynę (1869-1898); 2) Juliusz Marian (ur. 1875);

3) Władysław Jerzy (mój dziadek) urodzony 14 grudnia 1877 w Mielnicy; 4) Jadwiga Eleonora (ur. 1879). Mój dziadek Władysław Jerzy, pan Sarnka, ożenił się 23 listopada 1901 roku w Krakowie z Eweliną Mazaraki z hrabiów Newlin, urodzoną w Rybczynca 28 grudnia 1880 roku, panią z Oczytkowo koło Tarnopola na Ukrainie wielkopolskiej. Mieli dwoje dzieci: Stanisława Kostkę Miecisława Augusta Ignacego Jana Kantego Jerzego Marię Felicjana, brata mojego ojca, urodzonego 20 października 1902 r. W miejscowości Zagrobela i mojego ojca Miecisława Mari Jerzego Aleksa, urodzonego 17 lipca 1905 r. W Kapuscince koło Tarnopola i zmarł w Genewie 20 sierpnia 1971 r.

Mój ojciec podczas ostatniej wojny światowej był oficerem Wojska Polskiego Wyzwolenia i ze względu na przypadkową okazję przyjął imię Josef i nazwisko Newlin (nazwisko dziewicy matki), zmieniając również datę urodzenia 9 marca, 1900 Pod koniec konfliktu przebywa w Rzymie i spotyka w gronie polskich oficerów młodą Polkę Janinę Dąbrowską, urodzoną w Kaliszu 16 lutego 1922 r., Uczennicę polskiego kolegium zmartwychwstańców w Rzymie. Pobrali się w 1950 roku w Republice San Marino i zdecydowali się tam osiedlić.

Ze związku urodziło się troje dzieci w San Marino: hrabia Giacomo Marino Taddeo, urodzony 5 stycznia 1951 r. (Niżej podpisany); Hrabina Anna Cecilia Maria, urodzona 25 lipca 1952 r. I hrabina Stefania Maria Francesca, urodzona 29 sierpnia 1954 r.

Z mojego pierwszego małżeństwa, 8 stycznia 1975 r. Urodziła się hrabina Helena Maria Claudia, natomiast z drugiego małżeństwa 12 listopada 1986 r. Urodziła się hrabina Federica Maria Elisabetta.

Rodzina Dunin należy do najstarszych w Polsce. Jednak historycy nie są zgodni co do jego pochodzenia. Niektórzy, jako słynny XV-wieczny kronikarz Długosz, uważają, że jego korzenie sięgają Danii, skąd jej protoplast, Palatyn Piotr Wlast, przybył z wielkim skarbem na dwór króla Bolesława Krzywoustego.

Inni, nie zaprzeczając istnieniu legendarnego palatyńskiego Piotra, twierdzą, że wywodzący się ze starożytnej rodziny Labedzów (Łabędzi), osiadłej na Śląsku już od dawna. Jeszcze inni szukają innych powiązań etymologicznych lub heraldycznych dla nazwy używanej przez różne gałęzie Rodziny (Dunin, Donin, Dunyn, Domin), a także dla herbu Labedz (łabędź).

Pomijając problem ich pochodzenia, nie ulega wątpliwości, że Labedzie, potomkowie Piotra z Palatynu, w XIII-XIV wieku, tworzyli potężne, wielodziałowe ugrupowanie rodowe. Rodzina osiedlała się na dużym obszarze, szczególnie na Śląsku, w województwie krakowskim i sandomierskim oraz na Kujawach.

Mniej więcej w tym samym czasie wersja nazwiska rodziny „Dunin” i łabędź srebrny lub biały na czerwonym polu, z pewnymi wariacjami, zostały jednolicie zaakceptowane jako herb wyróżniający i zostały przedstawione na ich herbie. Z drugiej strony różne gałęzie rodu zaczęły używać jako elementu wyróżniającego nazwisk wywodzących się z nazw ich głównych siedzib, np. Dunin Sulgostowski (z Sulgostowa), Dunin Borkowski (z Borkowic), Dunin Kozicki (z Kozic), Dunin Modliszewski ( z Modliszewic) itp. Inni zachowali jako dziedziczne nazwisko przydomek nadany ich wybitnemu przodkowi, np. Dunin Wasowicz (od „wasy” / „wąsy”), Dunin Szpot czy Szpotański (od „szpotawy”), Dunin Slepsc (od „slepy”) / "ślepy").

Na przestrzeni wieków, w związku z przemianami politycznymi, społecznymi i gospodarczymi w kraju oraz sposobami prowadzenia spraw państwa, Rodzina stopniowo traciła wiodącą rolę i znaczenie.

Jednak w historii Polski Duninowie nigdy nie przestali służyć swojemu krajowi swoją pracą, a jeśli to konieczne krwią, zawsze wierni swojemu rodowemu mottowi: „Omnia ad honorem”.

Ród Duninów należy do najstarszych rodów polskich. Jego protoplastą był żyjący w XII wieku możnowładca, wojewoda i doradca Bolesława Krzywoustego komes Piotr Włostowic. Wokół tej wybitnej post us wyrosły legendy opiewające jego dzieje i opisujace jego bogactwo i potęgę. Długosz podaje jakoby Piotr z wielkiego skarbem przywędrował na dwór królewski z Danii i stad pochodzi przydomek Dunin i herb Łabędź.

Legendy tej nie potwierdzają żadne żadne żadne źródła historyczne, a poza tym, że ojciec Piotra Włast był z dawna osiadły na Śląsku, gdzie posiadałętności. Sam Piotr nie używał ani przydomka Dunin ani herbu Łabędź.

Dopiero w XIV wieku potomkowie Piotra Włostowica zaczęli się nazywać Duninami, co powstało z przekręcenia łacińskiej wersji Dominik: Domin, Donin, Dunin.

Trafiło to na podatny grunt wobec rodzącej się legendy lub duńskim pochodzeniu. W tym samym mniej więcej czas średni czas równy herbowym Rodu stał się biały łabędź w czerwonym polu.

W XIII-XIV w. Łabędzice, potomkowie Piotra Włosta, stanowili już potężny, szeroko rozgałęziony ród, rozsiedlony zwłaszcza w Sandomierskiem, w Krakowskiem oraz na Mazowszu i na Kujawach. W tym też mniej więcej czasie, z jednej strony upowszechnia się wśród członków nazwiska nazwiska Dunin the wizerunek łabędzia na tarczy herbowej, z drugiej ZAS strony, poszczególne rodziny wyróżniać SWA Galaz, dodając do nazwiska przydomek utworzone od nazw miejscowości, będącej ich glowna Siedziba .

Tak powstali np. Dunin Sulgostowscy (z Sulgostowa), Dunin Borkowscy (z Borkowic), Dunin Koziccy (z Kozic), Dunin Karwiccy (z Karwic) hymny. Nieco inaczej, w tymże okresie ukształtowały się formy Dunin Szpot (Szpotański), Dunin Wąsowicz, w których przechowało się dla potomnych przezwisko, nadane kiedyś znacznemu członjystiego członky

Nie zabrakło Duninów, gdy tworzyła się Rzeczypospolita Obojga Narodów. Swą pieczęć na Unii Horodelskiej przystawił Dziersław ze Skrzynna przyjmując do Herbu i Rodu Golimunta. Stąd pojawiły się w rodzinie Łabędziów litewskich i ruskich.

W późniejszych czasach Ród Duninów stopniowo stracił swe wiodące znaczenie, nie przestał tam pas Ojczyźnie, praca lub krwią, gdy było trzeba, przez całyniejjszych